Summum ením bonum exposuit vacuitatem doloris;

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Ampulla enim sit necne sit, quis non iure optimo irrideatur, si laboret? Quid ei reliquisti, nisi te, quoquo modo loqueretur, intellegere, quid diceret? Quamquam te quidem video minime esse deterritum. Partim cursu et peragratione laetantur, congregatione aliae coetum quodam modo civitatis imitantur; Duo Reges: constructio interrete.

Atque haec coniunctio confusioque virtutum tamen a philosophis ratione quadam distinguitur.

An ea, quae per vinitorem antea consequebatur, per se ipsa curabit? Quod autem ratione actum est, id officium appellamus. Nisi autem rerum natura perspecta erit, nullo modo poterimus sensuum iudicia defendere. Summum ením bonum exposuit vacuitatem doloris; Utilitatis causa amicitia est quaesita. Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere. Quae cum magnifice primo dici viderentur, considerata minus probabantur. Nec vero alia sunt quaerenda contra Carneadeam illam sententiam. Quid de Platone aut de Democrito loquar? Qui non moveatur et offensione turpitudinis et comprobatione honestatis? Quasi ego id curem, quid ille aiat aut neget.

Tenere autem virtutes eas ipsas, quarum modo feci mentionem,
nemo poterit, nisi statuerit nihil esse, quod intersit aut
differat aliud ab alio, praeter honesta et turpia.

Quid ergo dubitamus, quin, si non dolere voluptas sit summa,
non esse in voluptate dolor sit maximus?

1. Indicant pueri, in quibus ut in speculis natura cernitur.
2. Beatus autem esse in maximarum rerum timore nemo potest.

Ex quo intellegitur idem illud, solum bonum esse, quod honestum sit, idque esse beate vivere: honeste, id est cum virtute, vivere.

• Illud dico, ea, quae dicat, praeclare inter se cohaerere.
• Quid enim ab antiquis ex eo genere, quod ad disserendum valet, praetermissum est?
• Minime vero, inquit ille, consentit.
• Cupit enim dícere nihil posse ad beatam vitam deesse sapienti.
• Multa sunt dicta ab antiquis de contemnendis ac despiciendis rebus humanis;
• Aeque enim contingit omnibus fidibus, ut incontentae sint.

Nam Pyrrho, Aristo, Erillus iam diu abiecti. Idem etiam dolorem saepe perpetiuntur, ne, si id non faciant, incidant in maiorem. Tamen a proposito, inquam, aberramus. Themistocles quidem, cum ei Simonides an quis alius artem memoriae polliceretur, Oblivionis, inquit, mallem. De quibus cupio scire quid sentias. Nullis enim partitionibus, nullis definitionibus utuntur ipsique dicunt ea se modo probare, quibus natura tacita adsentiatur. Quae cum dixisset, finem ille. Multoque hoc melius nos veriusque quam Stoici.

An eiusdem modi?

Habent enim et bene longam et satis litigiosam disputationem.

Praeteritis, inquit, gaudeo.

In qua si nihil est praeter rationem, sit in una virtute finis bonorum;